ای هستی آفرین ای زیبای مطلق ای پدیدآورنده ی افلاک وای آفریدگارانسان ای بی نهایت ای ناشناختنی وای دست نیافتنی.بازهم منم آن رانده ازخویشتن که روزهاست به دنبالت می گردم امانمی جویمت.من رهنوردی خسته ام ودل شکسته که به اشارت حضرتت عاشقانه به سویت ره گشوده ام همان عبدذلیلی که درشعله های بی خبری سوخته ودرآتش هوس توراازیادبرده است.گاه واصل بودم وگاه غافل چه می گویم؟نه واصل که همه عمرغافل بودم.وصل تورابه فراق فروختم وخرمن سعادت رادرشعله ی بی خبری سوزاندم.چه جاده هایی راطی کرده تاتورابیابم وگاه دچاراشتباه وخطامی شدم ومانندکودکان درراه به بازی باهوس مشغول بودم.یکبارمتوجه شدم که عمرگذشت ومن درهوس کودکانه باقی مانده ام .چه کنم؟تومرابسازودستم بگیرمن همان کودک دیروزم که درکوچه باغ های سعادت درباطنی پاک توراجستجومی کردم ومی دیدم .مربه پاکی گذشته ببخش ودرآینده وحال دستگیرم باش.مهربانا این نداهاوصداهاتابن استخوانم راازحسرت می سوزاندوشعله های ندامت رادراندامم می افروزدکه چراآن گونه که بایسته بودازبوستان عبادتت گل نچیدم.کریمامهربانا بنده نوازا من مرغ همیشه پروازم که دربیشه ی عشق پرگشودم بال زنان دشت ها ودریاها وکوه هاراپشت سرگذاشتم وبه شوق وصل تونغمه سردادم.گاه درخویش می گریم که خاطرم تاریک وتلخ است وگاه باخودمی خندم که اگرمن دورم معشوق نزدیک است.اگرمن تیره ام اومنیراست واگرمن شرمم اوعذرپذیراست من غافل واوکامل من گنهکارواوغفار.می وصلت رابه مانیزبچشان ای زیبا آفرین تورابه اندازه ی همه ی زیبایی هایت دوست دارم .
